در این دنیای جدید، پرسش بزرگِ پیش روی تمام مدیران این است که در میان این آشفتگی ها چگونه باید در عرصه رقابت باقی ماند و به شکلی سودآور رشد کرد. زیاد دیده ایم سازمان هایی را که نیاز به انجام یک حرکت بزرگ استراتژیک را به درستی تشخیص دادند اما نتوانستند خود را با سرعت کافی برای اجرای آن حرکت جمع و جور کنند و در آخر، هنگامی که رقبای چالاک تر به سختی شکستشان دادند، مجبور شدند از کنار گود تماشاگر ادامه بازی باشند.
اساسی ترین مشکل این است که بیشتر سازمان هایی که از مرحله نوپایی خود گذشته اند، برای رسیدن به کارایی، سازمان دهی شده اند تا چابکی استراتژیک. در این گونه نمونه ها، سازمان تلاش می کند با تکیه بر ساختارها، فرایندها و روش هایی که در گذشته نتیجه بخش بوده اند از دل تغییرات بزرگ عبور کند، غافل از اینکه شیوه های کهنه برنامه ریزی و اجرای استراتژی کار دست ما می دهند و نا امیدمان می کنند.
